چرا کمک نمی گیریم!؟
چرا کمک نمی گیریم؟ در حالی که اغلب به سادگی به دیگران توصیه می کنیم و کمک می دهیم، اما توصیه نمی پذیریم؛ این نشانه چیست؟
داشتم به این فکر می‌کردم که بسیاری از مردم وقتی از کمک گرفتن خودداری می‌کنند، با خود چه فکر می‌کنند؟
شاید این بخشی از درون بعضی از ماست که از آسیب پذیر بودن متنفر است و به استقلال و توانا نشان دادن خود می بالد؛ این بخش بدش نمی آید بگوید کنترل اوضاع در دست من است!
در این مطلب به سه علت می پردازیم که نشان می دهد کمک خواستن برای برخی افراد سخت است
من ضعیف نیستم!
اولین علت اینکه برای برخی افراد کمک خواستن نشانه ضعف است؛ آیا شما هم اینگونه فکر می کنید؟
برای برخی سخت است که قبول کنند آنها هم آسیبها و ضعفهای خود را دارند؛
مردم آسیب پذیری را به عنوان یک نقطه ضعف می بینند.
آسیب پذیری یک نقطه ضعف نیست، یک نقطه قوت است.
این که به دیگران بگویید که شما همه پاسخها و راه حل ها را برای همه مسائل در چنته ندارید، طبیعی نیست؟ کاملاً طبیعی است.
اینکه الان بـا چیزی درگیر شدید یا کمک می خواهید، نیاز به قدرت دارد و ما همیشه در موضع قدرت نیستیم.
و حمایتی که در نتیجه درخواست کمک دریافت می کنید اغلب به نتیجه دلخواه شما می انجامد که مطمئناً شما را قوی تر می کند.
چون این حمایت به شما قوت قلب می دهد، اطلاعات می دهد و اهمیت حضور اطرافیان را برایتان پر رنگ می کند و حتی قضاوتهایتان را درباره اطرافیان تغییر می دهد.
دومین علتی که کمک نمی خواهیم اینکه احساس می کنیم با کمک خواستن، سربار دیگران هستیم.
و این جاست که نشان می دهد از اینکه به دیگران کمک کنیم لذت می بریم اما از اینکه کمک بخواهیم فکر می کنیم، مزاحم و سربار دیگران شدیم.
و شاید هم با کلی عذرخواهی و شرمندگی کمک و خواسته خود را بیان کنیم.
فرضیه های ذهن ما
سومین دلیل برای پاسخ به این سوال که چرا کمک نمی گیریم؟ این است که در ذهن خود فرضیاتی می سازیم!
-ممکن است مردم نخواهند به من کمک کنند…
-باور نمی کنند که من کمک بخواهم.
-در اصل از من خوششان نمی آید.
-ممکن است آنقدر مشغول باشند که نتوانند به من کمک کنند.
-یا ممکن است کمکشان بدردم نخورد.
-با خود می گویند عرضه نداشته و تو زندگی خودش مانده…
-منتظر است من کمک بخواهم به ریشم بخندند ، یا از من سوءاستفاده کنند.
-همه اینها احتمالات هستند اما اجازه دهید احتمالات ذهن خود را آزمایش کنید.
خیلی اوقات ما کمکی را که نیاز داریم نمی‌خواهیم بیان کنیم زیرا تصور می‌کنیم که پاسخ منفی دریافت می‌کنیم.
اگر پاسخ منفی دریافت کنیم، آن را به عنوان نشانه طرد شدن در نظر می گیریم؛ بنابراین، ما نمی‌پرسیم. اینطوری امن تر است، درسته!؟
اما این مشکل ماست که پاسخ “نـه” را نشانه “طرد” در نظر می گیریم.
چند سوال
با خود بپرسید:
در گذشته کودکی ام چقدر خواسته هایم توسط والدین برآورده شده؟
چقدر نه شنیدم؟
آیا همیشه سنگ صبور مشکلات دیگران به ویژه والدین بودید؟
در کودکی هیچگاه احساس نکردید نیازها و حق و حقوقی دارید؟
والدینی داشتید که حلال مشکلات همه بودند و دیگران و نیازهایشان در اولویت بود؟
آیا در قبال سلامت پدر و مادر، خواهر و برادر خود در کودکی، بیش از حد احساس مسئولیت کردید؟
دیگران شما را فردی می دانند که همیشه در صحنه کمک رسانی حضور فعال دارید؟ حالا چند باری هم که شده حضور نداشته باشید چه اتفاقی می افتد!؟
چقدر از کودکی به شما گفتند که تو می توانی، تو لایق بهترین ها هستی، تو نباید ضعف نشان دهی و….؟
چقدر پیش آمده هر زمان درباره خودتان ، نیازها و احساسهایتان حرف زدید، تا مدتها حالتان آشفته بوده؟
مرد میانسالی که برای طرحواره درمانی به من مراجعه کرده بود می گفت شعار پدر و مادرش همیشه این بوده که حتی از کودکی به دیگران کمک کنید و نگویید بچه ام، نمی توانم!!
و این مرد زار می زد و گریه می کرد که خسته شدم و وقتی ابراز می کنم کسی باور نمی کند و تازه سرزنشم می کنند که تو دیگه چرا؟ تو به همه کمک می کردی؟ پس ما باید از زندگی مان ناامید شویم. همه جا مثال تو بوده و تو مثال زدنی بودی!
این آسیبهایی است که والدین می زنند و دیگران هم تصویری اشتباه از ما درونی می کنند.
خلاصه و جمع بندی
در پایان توصیه می کنم اگر شما هم کسی هستید که بیشتر کمک می کنید و کمتر کمک می گیرید و سه دلیل فوق در مورد شما هم صدق می کند حتما تا به مشکلات مراجع کننده ای که مثال زدم مواجه نـشده اید از روانشناس کمک بگیرید.
از دیگران کمک بخواهید تا از شما حمایت کنند. سعی کنید ترازوی شما در روابط بین فردی متعادل باشد.
کمی وقت بگذارید و نیازهای خودتان را بشناسید در این راه احتمال زیاد نیاز به کمک گرفتن از روانشناس دارید؛ البته اگر سه دلیل فوق اجازه دهد!
