چقدر خودت را می شناسی؟

خودشناسی، از حرکتی آگاهانه به منظور”خودآگاهی” آغاز می شود.

در تمرین آگاهی، جلو احساسات خود را نباید بگیریم. بلکه بر عکس، در این تمرین اجازه می دهیم که احساسات مان آزاد شوند.

چنین تمرینی به تمرین کننده کمک می کند تا سیل احساساتی مانند عصبانیت، ناراحتی و ترس را آزاد کند

هدف این است که خود را بهتر بشناسیم.

و این میسر نمی شود جز اینکه لایه های احساسی خود را کشف کنیم.

این هدف، مستلزم آن است تا با لایه های احساسی درون ارتباط برقرار کنیم. آنها را لمس کنیم و به شدت به آنها نزدیک شویم؛ از این نزدیکی نترسیم.

آگاهی معمولاً چهار مرحله دارد:

ما در طول مرحله ی تشخیص تازه احساس می کنیم که می خواهیم حقیقت پشت افکارمان را بدانیم و بپرسیم:

واقعاً اینجا چه خبر است؟

من در مورد این اتفاقی که با آن مواجه شدم، چه استنباطی دارم و چه احساسی تجربه می کنم؟

فراموش نکنیم که هر چه حقیقت را انکار کنیم، بیشتر رنج می بریم.

وقتی درد، غم، عصبانیت و این گونه احساسات را تجربه می کنیم و آنها را آنگونه که هستند تشخیص می دهیم،

در حقیقت خودمان را از تاریکی انکار رها می سازیم و یک قدم به سمت روشنی نزدیک تر می شویم.

در این فرایند حتما با مراجعه به متخصص روانشناس کمک بگیرید.

زیرا خودشناسی مستلزم گذر از فرایندی است زمان بر و دقیق.

پذیرش

ما قبلا در مورد پذیرش صحبت کردیم؛

با پذیرش، همیشه از مشکلات اجتناب نمی کنیم و در برابر آنها مقاومت نمی کنیم.

پذیرش یعنی عمل پذیرفتن همراه با توافق.

در “تحقیق“، ما طبیعت یک تجربه را به طور عمیق بررسی می کنیم و روی بدن، احساسات، ذهن و حقیقت مساله تمرکز می کنیم.

ما ابتدا آگاهی خود را نسبت به اینکه مشکلی وجود دارد بالا می بریم؛

سپس در نظر می گیریم که کدام افکار و سرنخهای احساسی، سمعی، دیداری با موضوع در ارتباط هستند.

آخرین بخش تحقیق این هست که بفهمیم چه موانعی وجود دارد!

موانعی که مانع خوشحالی ما می شود.

موانعی که باعث رنج ما می شود.

در عدم شخصی سازی متوجه می شویم که خود را سرزنش نکنیم چون می فهمیم دلیلی ندارد مسائل را به خودمان نسبت دهیم.

در نتیجه تجارب را مختص به خود نمی دانیم.

در غیر این صورت شخصی سازی، اضطراب می آورد، و سرچشمه بسیاری از احساسهای منفی و حتی احساس گناه خواهد بود.

در این مرحله نباید سخت گیر باشیم.

در این صورت آرامش را تجربه خواهیم کرد.