چرا کمالگرایی ما را بیمار میکند؟
کمالگرایی معمولا به عنوان یک گرایش شخصیتی درک میشود؛ گرایشی که به ما آسیب می زند؛ اگر می خواهید بدانید چرا کمالگرایی ما را بیمار میکند؟
در این مطلب به پنج دلیل می پردازیم که به سوال ما در این مورد پاسخ می دهد.
کمال گرایی با اعتیاد به کار و فرسودگی شغلی ارتباط نزدیکی دارد.
از قضا، می تواند بهره وری ما را کاهش دهد و عواقب بسیار جدی برای سلامت روحی و جسمی ما داشته باشد.
از طرفی بین تلاش برای کمال و ارزیابی کمال گرایانه از اعمال خود هم تفاوت وجود دارد.
کمال گراها به شرایط بی عیب و نقص بودن تمایل دارند و اغلب استانداردهای بسیار بالایی برای عملکرد خود دارند.
کمال گرایی به مفهوم کامل بودن مربوط می شود.
بنابراین ما می توانیم کمال گرایی را به عنوان تمایلی برای ارائه یک نسخه نهایی، بهترین و بی نقص چیزی یا خود ببینیم.
تلاش یا نگرانی کمالگرایانه
بین تلاش های یک فرد کمال گرا (یعنی تمایل به ارائه کار عالی و انجام آن در بالاترین حد ممکن) و نگرانی های کمال گرا تمایز وجود دارد؛
این تمایز، کلیدی است.
زیرا ارزیابی های یک فرد کمال گرا در حقیقت نگرانی های اوست.
نگرانی های کمال گرا معمولا با ویژگی ها، فرآیندها و پیامدها (مانند، روان رنجوری، مقابله اجتنابی، عواطف منفی)در ارتباط هستند.
به زبان ساده یک فرد کمالگرا که عمدترین ویژگی آن نگرانی از ارائه خودش یا محصولش به بهترین شکل است معمولا بیشتر مستعد اضطراب و استرس است.
و در نتیجه بیشتر امکان دارد به جای مواجهه با مسئولیتی، خودداری کند بالطبع بیشتر با عواطف و خُلق منفی درگیر می شود.
در واقع چیزی که کمال گرایی را از نظر روانی خطرناک می کند این است که معمولا با ارزیابی بیش از حد انتقادی از عملکرد خودمان همراه است.
تحقیقات همچنین نشان داده است که کمال گرایان تحمل کمتری نسبت به ابهام دارند.
همین موضوع پاسخ مهمی است به این سوال که چرا کمالگرایی ما را بیمار میکند؟
یعنی در کنار بی عیب بودن، ما به دنبال اطمینان هم هستیم.
در اینجا به پنج دلیل کلیدی که چرا کمال گرایی (به ویژه نوع ارزیابی) خطرناک است و می تواند ما را بیمار کند، اشاره می کنیم:
نگرانی های کمال گرایانه با خودخواهی منفی و قضاوت های تند از عملکرد همراه است.
یکی از پاسخ های این سوال که چرا کمالگرایی ما را بیمار میکند؟ این است که کمال گرایی ما به راحتی می تواند به یک منتقد درونی بی رحم تبدیل شود.
اگر ما فاقد شفقت و قدردانی سالم از مهارت های خود باشیم و دائما دستاوردها و موفقیت های خود را به گل و لای بکشانیم، زندگی درونی ما به یک عامل استرس زای بزرگ در حق خودمان تبدیل می شود.
به این ترتیب ما می توانیم به بدترین دشمن خود تبدیل شویم.
کمال گراها فقط برای عملکرد بالا تلاش نمی کنند بلکه رابطه ناسالمی با اشتباهات دارند.
فرد کمالگرا اشتباهات را به عنوان یک فرصت یادگیری نمی بیند.
بلکه همواره در ترس از شکست و واکنش های منفی دیگران نسبت به نقصی که ممکن است در او بببینند، زندگی می کند.
در نتیجه خود را به خاطر هر گونه نقصی به شدت سرزنش می کند و از تنبیه دیگران نیز می ترسند
کمال گرایان تمایل به نگرانی و نشخوار در مورد کار دارند.
فرد کمالگرا جدا شدن از وظایف خود را واقعا دشوار و اغلب حتی غیرممکن می داند.
اضطراب های ناشی از کار معمولا در اوقات فراغت نفوذ می کنند.
و برای چنین افرادی این موضوع قابل مدیریت نیست
این تمایل، به ویژه، بر تعادل زندگی کاری، سلامت و رفاه کلی تاثیر منفی می گذارد.
کمال گرایی اغلب با اعتیاد به کار مرتبط است.
اعتیاد به کار به عنوان یک نیاز بیش از حد به کار تعریف می شود که با سلامت جسمی، شادی شخصی و روابط بین فردی ما تداخل دارد.
و با سطوح پایین رفاه روانی و سطوح بالای پریشانی عاطفی در ارتباط است.
کار می تواند تاثیر منفی جدی بر سلامت و طول عمر ما داشته باشد.
زیرا کار به اندازه کافی اوقات فراغت، ورزش یا خواب ما را در بر نمی گیرد.
کمالگرایی با خطر فرسودگی شغلی همراه است.
کمال گرایی باعث می شود که ما سخت تر کار کنیم، یا حتی همیشه کار کنیم؛
و در ترس از ارزیابی های منفی یا حتی تنبیه دیگران به خاطر شکست هایمان زندگی کنیم.
در نتیجه می تواند منجر به خستگی شدید جسمی و عاطفی، کاهش کارایی شخصی، و از دست دادن باور به تواناییهای فردی در انجام کارها شود.
اگر عمیق تر برویم و ریشه های کمال گرایی خود را کشف کنیم، احتمالا متوجه خواهیم شد که کمال گرایی ریشه در دوران کودکی ما دارد.
اغلب کمال گراها احتمالا والدینی با استانداردهای بسیار بالا داشتند، احساس می کردند که هرگز به اندازه کافی خوب نیستند، یا نوعی از عشق را دریافت می کردند که مشروط و وابسته به موفقیت بود.
