خودابرازگری یک مهارت است
خودابرازگری یکی از نیازهای اصلی ماست؛ یکی از نیازهای هیجانی بسیار مهم؛ از این رو خودابرازگری یک مهارت است و زمانی که متوجه اهمیت آن می شویم که در ادامه متن منتشر شده از سوی مرکز مشاوره شرق تهران متوجه شده باشید به آن توجهی نداشتید!
خودابرازگری چیست؟
خودابرازگری را می توان آزادی در بیان نیازها، احساسات و تمایلات طبیعی تعریف کرد
(به شرطی که به کسی آسیب نزند!)
چون برخی با خواندن این متن به خود اجازه ابرازگری می دهند و فکر می کنند چون گفته شده آزادی در بیان نیازها می توانند هر نوعی که خواستند این ابرازگری را داشته باشند.
کسی می تواند به خودابرازگری بپردازد که به این باور رسیده باشد که نیازهایش به اندازه نیازهای دیگران مهم هستند.
اما متاسفانه کم نیستند افرادی که در روابط اجتماعی دیگران و نیازهایشان را در اولویت می گذارند.
خود را بیشتر وقف دیگران می کنند.
و متوجه نیازها و احساسهای خود نیستند.
در حالی که روزی از این شرایط به تنگ می آیند و تازه به ما در جلسات مشاوره می گویند که پس من چی؟
حالا می خواهم برای خودم زندگی کنم.
حالا می خواهم خودم را دوست داشته باشم.
البته برخی به شکلی عامیانه از این موضوع برداشت می کنند.
و زمان به تفریح اختصاص می دهند.
تصور می کنند آنچه انجام نداده اند، صرفاً تفریح است و خوشگذرانی
در حال که وقتی صحبت از ضعف در خودابرازگری می شود همه جنبه ها را در بر می گیرد.
ما حق داریم به فعالیتها و علایقی بپردازیم که ما را خوشحال می کند و به کسی آسیب نمی زند.
فقط به دنبال جلب رضایت و خوشحالی دیگران نباشیم.
ما حق داریم زمانی از وقت خود را به بازی و تفریح اختصاص دهیم و تمام زندگی خود را به کار و رقابت بیمارگونه نپردازیم.
ما باید بدانیم چه احساسی را تجربه می کنیم! چگونه آن را ابراز کنیم! به جای خودخوری
چگونه آن را انتقال دهیم.
اگر چطور ابراز کنیم حال بهتری خواهیم داشت. و احساس می کنیم هوای احساسهایمان را داشتیم!
چه کسانی در خودابرازگری ضعیف هستند؟
اینکه بحث خودابرازگری یک مهارت است به ما نشان می دهد که جدای از بحث تربیت والدینی- که در مقاله تربیت به روش هلیکوپتری کامل مشکلاتی را مطرح کرده ایم که اتفاقاً موجب سرکوب خودابرازگری می شود- می توانیم این مهارتها را در خودمان ایجاد کنیم.
چون ممکن است برخی از ما به دلایل مختلف از جمله شیوه های تربیتی والدین و هر عامل دیگر، در خودابرازگری ضعف داشته باشیم.
اما افراد جدی،
کمال گرا،
کسانی که والدین تنها یکی از ابعاد وجودی آنها را شکل داده اند و از فرزندان “کودکی مبادی آداب” ساخته اند
عموماً افرادی هستند که نیاز دارند به مهارت خودابرازگری بپردازند.
چون در ابراز خود ضعیف هستند.
کسانی که همش از کودکی از آنها خواسته اند درس بخواند، گریه نکند، تلاش کند، احساس ضعف نکند، مرد که گریه نمی کند…
حتی والدینی که خود به یکدیگر ابراز عشق و احساس نمی کردند.
ما دهه شصتیها خوب یادمان است که حتی بعضی والدین(پدرها) اسم همسرشان را با اسم کوچک فرزند پسر بزرگتر صدا می کردند!!
دیگر عزیزم و جانم پیشکش
در چنین شرایطی حتی فرزندان همان نسل، ممکن است دچار آسیب شده باشند.
الان به خودابرازگری تاکید می شود.
حال چیزی که از گذشته وجود داشته ایثار برای خانواده بوده نه وقت گذاشتن برای خود
هنوز هم برخی مراجعان در مرکز مشاوره شرق تهران می گویند من رفیق باز نیستم!
می پرسم منظورت از رفیق بازی چیست؟
تازه متوجه می شوم یک یا دو دوست هم ندارد
(به استثنای این ایام که به دلیل شیوع کرونا، محدودیتهایی در روابط اجتماعی برای برخی ها پیش آمده است)
به هر حال منظورشان حتی وقت نگذاشتن برای تفریح و ارتباط با دوست است.
ما هر از گاهی به همه ی اینها نیاز داریم
(البته برخی ممکن است نیازشان به نوعی تفریح کم باشد)
سلامت روان در گرو مهارت خودابرازگری است
در پایان بحث خودابرازگری یک مهارت است باید بگوییم که لازمه سلامت روان کسب مهارت خودابرازگری است.
وقتی خودمان را ابراز کنیم، احساس می کنیم تازه چقدر به خودمان نزدیک شدیم.
احساس می کنیم بند بند وجودمان می گوید چه خوب، از من دفاع کردی، هوای منو داشتی
اینجاست که احساس ارزشمندی در ما شکل می گیرد.
و اینجاست که تازه می فهمیم دوست داشتن خود یعنی چی!
