مدیریت تعارض و مشاجره همسران

مدیریت تعارض و مشاجره همسران خیلی وقتها با تکنیک شماره 1 و 2 و 3 حل نمی شود؛

چون این تکنیکها را در کتاب ها نوشته اند. اما زندگی واقعی در کتابهای روانشناسی دانشگاهی نیست.

چه روانشناس در دانشگاه علامه طباطبایی درس خوانده باشد چه علوم و تحقیقات و چه دکتری داشته باشد یـا 20 سال سابقه کار داشته باشد و به گفته برخی روانشناسان تازه به دوران رسیده مثلا 15 سال سابقه متاهلی!

بگذریم…

اوایل ازدواج خیلی خوب است.

احساس و انگیزه جریان دارد، حس همکاری شیرین است، با هم راه می آییم و زندگی را پیش می بریم.

اما تا کجا؟

زوج درمانگر آینده یک ازدواج را می بیند!

پرده بعدی نمایش، زندگی را پس از 4 سال یا 5 سال بعد نشان می دهد. شاید هم کمی بیشتر.

حال حسابها سنگین شده؛ 

کارهایی که کردیم در برابر اخلاقهایی که ندیدیم، سنگینی می کند.

اینجا خطر فروپاشی هست، خطر دست رد زدن به ادامه زندگی، در جایی از این مرحله آن جمله ی معروف نباید استفاده شود، دست کم، فعلا

کدام جمله؟

زمانی که می گویید از همسرم بپرسید می خواهد زندگی کند یا خیر؟

می خواهد عوض شود یا خیر؟

می خواهد جلو پدر و مادرش بایستد یا خیر؟

نمی شود؟

به این راحتی نیست

چون همسر شما هم حسابهایی در ذهنش دارد و سنواتی هست که روی هم جمع شده که اگر قرار باشد بگوید:

اااا خانمم اینو گفته، خب پس من خودمو درست می کنم…

که دنیای ما الان بهشت بود.

نه…

متاسفانه زیر و بم دارد

برای پاسخ برخی سوالها باید زمان داد اگر نه بوی کنترل به مشام می رسد، آن موقع من هم یاد مطالباتم می افتم!

خانم می گوید: اااااا تازه مطالباتی هم هست؟

بله هست!

نه اینکه او حق دارد ، نه اینکه تو هم بد بودی(البته همه ایراد داریم)

بلکه او ضعف دارد و لزوما آدمها نمی گویند من ضعف دارم در مقابل خانواده ام، تسلیم…. خودم را عوض می کنم

می گویند: من ضعف دارم اما جلو تو اقرار نمی کنم، جلو مشاور هم اقرار نمی کنم و از آن زبان با من حرف بزنی، قبول نمی کنم.

بنابراین نظر مشاور و زوج درمانگر این است که باید “بـازی” کرد! چون آدمها سخت می شوند و نمی شود ناشیانه تاخت

بنابراین هیچ زمانی اشاره مستقیم به مشکل یک فرد، کار ساز نبوده و نخواهد بود.

باید زبانش را پیدا کرد!

البته شکی نیست که گاهی باید مستقیم حرفی را زد. اما هر از گاهی هم ملاحظات، بیشتر پیش برنده کار است.