چرا بچه ها با والدین صحبت نمی کنند؟
آیا شما هم گله مند هستید که چرا فرزند نوجوان تان با شما صحبت نمی کند؟ این سوال که چرا بچه ها با والدین صحبت نمی کنند؟ خیلی وقتها دغدغه ای برای پدر و مادرهاست
و نگران از این که نکند اتفاقی افتاده یا مبادا بچه ها آنها را قبول ندارند که هم صحبت نمی شوند؟
در سراسر این متن منظور مان از فرزندان یا بچه ها، هر سه مقطع کودکی، نوجوانی و جوانی است.
دلایلی که باعث می شود بچه ها با والدین صحبت نکنند
اول، مهم است که در نظر بگیرید که چرا ممکن است شخصی(کودک، نوجوان، جوان) تمایل به افشا یا پنهان کردن اطلاعات شخصی داشته باشد.
از خود بپرسید که آیا شما والدینی هستید که به دوستانتان، از جمله سایر پدر و مادرها، در مورد جنبه هایی از زندگی فرزندانتان و صحبتها و کارهایش می گویید که ممکن است فرزند شما به این موضوع معترض باشد؟
مساله بعدی، سرزنش، تمسخر یا مورد قضاوت قرار گرفتن است
اگر بچه ها بدانند که والدین دیدگاه های آنها را مورد تمسخر قرار می دهند، سرزنش می کنند یا قضاوت می کنند به تدریج ترجیح می دهند کمتر حرف بزنند.
یکی دیگر از دلایلی که باعث می شود بچه ها کمتر در مورد مسائل و مشکلات خود با والدین صحبت کنند ترس از این است که در صورت افشای اطلاعات، والدین به جای کمک ، محدودیتهایی در نظر بگیرند و همان یک ذره استقلال بچه ها را هم از آنها سلب کنند.
و از دیگر دلایلی که تمایل داریم با دیگران اطلاعات را در میان نگذاریم این است که آنها نصیحت یا نصیحتهای بدی می کنند که طبیعتاً هیچ کس از نصیحت خوشش نمی آید.
چنین پاسخ هایی مثل نصیحت باعث می شود ترجیحات بچه ها و خواسته و انتظاراتشان و اینکه چه چیزی برای شان مهم و راحت است در نظر گرفته نـشود.
والدین قدیمی هستند!
نکته مهم دیگر این است که در جلسات گروهی نوجوانان در مرکز مشاوره متوجه شدیم بچه ها به این نتیجه می رسند که گفتن اطلاعات چندان فایده ندارد
چون نمی توانند کمک کنند،
اطلاعات به روز و جدیدی ندارند.
بلکه می خواهند بر اساس تجربیات گذشته به مسائل فعلی پاسخ بدهند، به علاوه اینکه در نهایت نگران می شوند و اتفاق بهتری نمی افتد.
نکته دیگر اینکه والدین غالباً یک پاسخ را به همه مسائل بچه ها می دهند، طوری که بچه ها جواب آنها را حفظ هستند،
یا همبشه از یک دیدگاه جواب می دهند
این موضوع برای بچه ها منزجر کننده است
توصیه هایی برای والدین و فرزندان
اول از همه در بحث چرا بچه ها با والدین صحبت نمی کنند؟ فکر می کنم اگر بتوانید به نکات فوق دقت کنید بخشی از مشکل حل می شود.
همدلی؛ سعی کنید شکاف تفاهم را پر کنید، خود را جای آنها بگذارید و ببینید که چرا ممکن است به روش خاصی عمل کرده باشند.
در مورد نوجوانان والدین حتما باید مبنای علمی رشد نوجوانی را بدانند و مطالعه کرده باشند.
که قبلا در همین سایت توضیح دادیم.
به مثال زیر دقت کنید:
مادری با اعتراض به نوجوان خود می گوید:
تو چه کاره ای که می خواهی نصف شب بری پیش دوستت که حالش بده و می خواهد با تو صحبت کنه! مشاوری؟ استادی؟ دکتری؟ تو رو چه به ای کارها
پاسخ مشاوران چیست؟
به جای گفتن این جمله ی تحقیر کننده و تمسخر آمیز می توان گفت:
تو اگر هم میخواهی به کسی کمک کنی به زمان کمک کردن دقت کن، می تونی به دوستت بگی نمی تونم بیام پیشت شبه، می خوام استراحت کنم، فردا مدرسه دارم و… اما اگر خیلی واجبه چند دقیقه ای تلفنی زنگ بزن صحب کنیم؛
یا تا فردا ظهر اگه می تونی صبر کن
قبلا در مورد روابط همسالان گفتیم که چقدر به همدیگر اهمیت می دهند و هم را درک می کنند و از این رابطه خوشحال هستند
و گاهاً متوجه بعضی مسائل مثل زیاد وقت گذاشتن و در زمان و مکان نامناسب قرار گذاشتن نمی شوند.
به هر حال پاسخ، دعوا، سرزنش و تحقیر نیست.
راهنمایی والدین لازم است
فرزندان به راهنمایی والدین نیاز دارند و این موضوع برای آینده آنها مهم است
اما چیزی که عمیقاً احساس می شود این است که والدین قبل از شروع دوره نوجوانی بچه ها، باید در مورد نحوه پاسخ دادن و ارتباط با فرزندان آموزش ببینند.
پشت گوش نیندازند، ساده نگیرند که گاهی جبران روابط پر تنش والدین و بچه ها، پرهزینه می شود و یا به سادگی امکان پذیر نیست.
به استثنائات توجه کنید
در بحث چرا بچه ها با والدین صحبت نمی کنند؟ چند نکته مهم وجود دارد
اول اینکه برخی بچه ها ممکن است ویژگیهایی مثل درونگرایی داشته باشند
طبیعتاً کمتر حرف بزنند.
نباید از این دید نگاه کرد که حتما با والدین خود مشکل دارند
مساله دیگر اینکه برخی از بچه ها ترجیح می دهند در مورد بعضی مسائل با مشاور صحبت کنند
اینجا هم نباید والدین به خود بگیرند و ناراحت شوند و احساس کنند آنها را قبول ندارند.
پس این قسمت طبیعی است.
