روانشناسی عشق
فروید در بحث روانشناسی عشق معتقد بود که ما هرگز در برابر سختیها و ناملایمات زندگی، آنقدر بی دفاع نیستیم که در زمان عاشق بودن هستیم.
عشق ، پر از فریب است ؛
فریب دادن دیگری، فریب دادن خودمان و فریب خوردن بوسیله فردی دیگر؛
در بسیاری از موارد، عشق، خطاهای شناختی خاصی در فرد عاشق ایجاد می کند که او را از دیدن حقایق، باز می دارند.
روانشناسان، به این پدیده، اثر هاله ای عشق می گویند.
اثر هاله ای
همانطور که هر هاله ای می تواند روی اشیائی را که ما در حال دیدن آنها هستیم پوشانده و مانع دید صحیح شود،
عشق نیز می تواند موجب ندیدن حقایق تلخ و جایگزینی آنها با آروزهای شیرین شود.
اثر هاله ای باعث می شود تا عاشق، خوبیهای معشوق را زیادنمایی
و جنبه های منفی او را، کم نمایی کند.
این اثرات عشق، همخوان با یافته هایی هستند که نشان می دهند، در افراد عاشق، فعالیت نواحی مغزی مرتبط با تفکر انتقادی، کاهش پیدا می کند.
عاشق، معشوق را همان فرد ایده آل خود فرض کرده
و احساس می کند که فرد مورد نظر، از بین گزینه های موجود، بهترین گزینه مایل به اوست.
شاید شما هم منطق، نحوه استدلال و تفسیر مسائل بوسیله یک عاشق را، در گرماگرم لحظات سوزان عاشقانه دیده باشید.
اینکه عاشق با معشوق خود چه قول و قرارهایی می گذارد و اینکه چطور سعی می کند نظر او را به هر نحو که شده جلب کند.
شاید خیلی ها، چنین دوره ای را تجربه کرده باشند.
عشق، یک خطای ادراکی تناسب گرا است
که تا حدی شامل فریب طرف مقابل و همچنین خودفریبی می شود.
مکانیسم این دیگر فریبی و خودفریبی می تواند ناهشیارانه و غیر عمدی یا هشیارانه و عمدی باشد.
برای همین است که روانشناسی عشق، پیچیده است و بسیار در باب آن می توان نوشت.
عشق کورکورانه
عشق نیز، همانند بسیاری از خطاهای ادراکی و تحریفات شناختی دیگر، دقت و صحت ادراکی و شناختی فرد را، فدای تناسب او می کند.
حقیقت و حس حقیقت جویی، تا جایی اجازه جولان دارند که به کار کردهای غرایز اساسی انسان یعنی بقاو تولید مثل، صدمه نزنند.
این خصایص عشق، باعث می شوند تا افراد حتی زنان، در حین همسرگزینی، به میزان هیجانات عشقی طرف مقابل توجه کنند.
آنقدر که اگر مشاور و روانشناس در مورد مشکلات و پیامدهای ارتباط صحبتی کند، به او خشم می گیرند.
این جاست که در بحث روانشناسی عشق، ما با عشقی کورکورانه مواجه هستیم.
عشقی که سراسر هیجان است و دیگر هیچ
