چهار چیزی که نمی توانیم کنترل کنیم

آیا روی همه چیز کنترل داریم؟ چقدر می توانید برای کنترل دیگران و عوامل مختلف انرژی صرف کنید؟ چهار چیزی که نمی توانیم کنترل کنیم یکی از بحثهای مهمی است که مرکز مشاوره امین میرموسوی این مطلب را به آن اختصاص داده است

ما معمولاً تمایل داریم روی چیزهایی تمرکز کنیم و نگران چیزهایی باشیم که کنترل یا تأثیری روی آنها نداریم.

مسائلی هستند که نمی توانیم کنترل کنیم و برای رفاه و آرامش درونی خود باید بپذیریم.

محکم و دو دستی چسبیدن بر عواملی که نمی توانیم کنترل کنیم، فقط به احساس درماندگی و ناامیدی ما دامن می زند.

بیشتر وقت خود را صرف چه چیزهایی می کنید یا به چه چیزهایی توجه می کنید؟

نگرانی ها

در بحث چهار چیزی که نمی توانیم کنترل کنیم حدس من این است که شما نگران آینده، امنیت و عدم اطمینانی هستید که زندگی به ارمغان می آورد.

چیزهایی که ما کنترل کمی روی آنها نداریم.

برای من، قبلاً نگران نقاط عطف زندگی و تصور دیگران از خودم بودم.

در افکارم وسواس گونه خود درگیر بودم و به همه «چه می‌شد» و بدترین سناریوهایی فکر می‌کردم که شاید بتوانم از آنها اجتناب کنم یا به نحوی تغییر دهم و دستکاری کنم.

البته، این رویکرد چندان مفید نبود، زیرا چیزهایی که من نگرانشان بودم یا تقریباً همیشه غیرممکن بود که بتوانم پیش بینی یا برنامه ریزی کنم یا چیزهایی که نمی توانستم مستقیماً بر آنها تأثیر بگذارم – یا هر دو.

در جامعه مبتنی بر ترس، متاسفانه ما سعی می کنیم هر کاری که در توان داریم انجام دهیم تا کنترل را در دست بگیریم.

ما دوست داریم بیش از حد توانمان و یک قدم جلوتر باشیم و سعی کنیم همه چیز را عیب یابی کنیم.

ما دوست نداریم احساس عدم آمادگی یا آسیب پذیری کنیم و برای جلوگیری از استرس و چیزهایی که سخت و ناراحت کننده هستند، تمام تلاش خود را می کنیم.

با این حال، ما در حال مبارزه با یک نبرد بازنده هستیم.

دو دستی چسبیدن و بیرون راندن انرژی روی چیزهایی که نمی‌توانیم کنترلشان کنیم، فقط به احساس درماندگی و ناامیدی دامن می‌زند.

بنابراین، بیایید تغییری ایجاد کنیم و نیاز به کنترل چیزهایی که خارج از کنترل ما هستند را کنار بگذاریم.

در اینجا چهار چیز وجود دارد که ما کنترلی بر آنها نداریم:

آینده

بنابراین بسیاری از ما با عدم قطعیت آینده دست و پنجه نرم می کنیم ؛

می خواهیم بدانیم چه زمانی، کجا و چگونه اتفاقات رخ خواهند داد.

ما برنامه‌هایی می‌سازیم و می‌خواهیم آن‌ها را دقیقاً همانطور که تصور می‌کردیم، ببینیم.

اما، به همان اندازه که تلاش می‌کنیم، نمی‌توانیم همیشه برای زمان‌بندی دقیق چیزها یا نحوه انجام آنها برنامه‌ریزی کنیم.

زندگی جریان خودش را دارد و عوامل بیرونی وجود دارد که اطمینان کامل از آینده را برای ما غیرممکن می کند.

خواه یک بیماری همه گیر جهانی، از دست دادن شغل یا بیمار شدن یکی از اعضای خانواده باشد، گاهی اوقات ما باید همه چیز را تغییر دهیم و آن طور که می آیند نگاه کنیم.

این بدان معنا نیست که اهداف و پیگیری‌های ما ارزش دنبال کردن را ندارند، بلکه باید تمرین کنیم که انعطاف‌پذیری شناختی بیشتری داشته باشیم 

یک تغییر ذهنی که ما را تشویق می‌کند تا نسبت به جریان زندگی و زمان‌بندی بازتر باشیم.

علاوه بر این، در حالی که ممکن است ندانیم آینده چه خواهد شد یا فردا چه خواهد شد، اما می دانیم که در همین لحظه نفس می کشیم و زنده هستیم و چیزهایی هستند که کنترل آنها را داریم، کارهایی که می توانیم انجام دهیم تا از خود و اطرافیان مراقبت کنیم با عدم قطعیت کنار بیاییم.

گذشته

در حالی که این یکی ممکن است بدیهی به نظر برسد، از آنجایی که گذشته به معنای واقعی کلمه “در گذشته” است، ما تمایل داریم به شدت به گذشته بچسبیم.

هنگامی که به گذشته خود فکر می کنیم، تمایل داریم روی کارهایی تمرکز کنیم که می توانستیم متفاوت انجام دهیم («می توانستیم، باید می کردیم، چرا نکردم») یا سعی می کنیم برای این اتفاقات «چرا» را پیدا کنیم.

بین تامل برانگیز بودن یا صرفاً نوستالژیک بودن و وسواس نسبت به زندگی گذشته فرق وجود دارد

دومی خطرناک تر است! چون چیزی جز سرزنش خود و نارضایتی دستگیرتان نمی کند.

بنابراین، دفعه بعد که خود را در گذشته گرفتار کردید، سعی کنید خود را در لحظه حال مستقر کنید؛

به خود توجه کنید محیط فعلی و محیط اطراف، و چیزهایی را که به خاطر آنها سپاسگزار هستید و افرادی که در حال حاضر در زندگی خود دارید را به خود یادآوری کنید.

آنچه دیگران فکر و احساس می کنند

یکی دیگر از چهار چیزی که نمی توانیم کنترل کنیم همبن است؛ ما بیش از حد روی فرآیندهای درونی دیگران تمرکز می کنیم.

این تثبیت بر آنچه که دیگران فکر می‌کنند و چه احساس می‌کنند، معمولاً به ناامنی‌های ما و نیاز به تأیید خارجی مربوط می‌شود.

ما نگران این هستیم که دیگران چگونه ما را درک می کنند، اینکه آیا ما را “دوست دارند” یا نه، و قضاوت و نظرات آنها.

در نتیجه، به سرعت نتیجه‌گیری می‌کنیم و مفروضاتی می‌سازیم؛

ما به سرعت نتیجه‌گیری می‌کنیم و مفروضاتی می‌سازیم که موجب ناراحتی مان می شود به جای اینکه کمکمان کند.

به این فکر کنید که چند بار پیامی را از کسی که به شما توهین کرده، تفسیر کرده اید