خودت را دوست داشته باش
خودت را دوست داشته باش ، چون خود آزاری از فقدان شفقت و مهربانی نسبت به خود ناشی می شود.
عموماً افرادی که با انتقادهای تیز و تند با خود برخورد می کنند وقتی از آنها بپرسی چقدر به خودت توجه داری و خودت را دوست داری! یا بلافاصله یا با مکثی کوتاه می گویند هیچی!؛
برخی هم گریه را سر می دهند.
چنین شرایطی اغلب در اثر تجربیات دردناک دوران کودکی ایجاد می شود که باعث ایجاد زخم های عاطفی در کودک می شود.
کودکان آسیب پذیرتری که مستعد منفی گرایی هستند، انتقاد شدید از سوی والدین، معلمان یا همسالان به راحتی می تواند اعتماد به نفس آنها را از بین ببرد و باعث شود آنها احساس ناامنی یا بی کفایتی کنند.
ریشه های تحولی بی کفایتی
- والدین سخت حمایتگر داشتید که در هر سنی که بودید از شما شدیداً حمایت کردند و شما را بچه های بی تجربه و کم سن و سال دانسته اند.
- والدین به جای شما تصمیم گرفته اند.
- والدین تکالیف درسی شما را انجام می دادند.
- والدین در مورد خطرات زندگی مدام به شما هشدار می دادند.
- والدین توانایی های شما را دست گم گرفته و شما را به باد انتقاد می گرفتند.
ریشه های تحولی نقص/شرم
- یکی از اعضای خانواده سخت انتقادگر و بد دهن بوده؛ یا شدیداً شما را مواخذه می کرده
- والدین مدام شما را سرخورده و ناامید می کردند
- از طرف پدر و مادر طرد شده اید و والدین محبتشان را از شما دریغ کرده اند.
- در خانواده تمام اشتباهات به گردن شما انداخته شده
- والدین دائم گفتند به درد هیچ کاری نمی خورید
- بارها نامنصفانه با خواهر و برادرهای تان مقایسه شدید و والدین آنها را به شما ترجیح داده اند.
میل به اجتناب از انتقاد، ما را وادار می کند تا معیارهایی را برای خود تعیین کنیم، و ما را مجبور می کند فکر کنیم برای اینکه مورد محبت و قدردانی قرار بگیریم، باید بی نقص و بهتر از دیگران باشیم. یکی از این معیارها کمالگرایی است.
کمال گرایی در شکل مثبت خود می تواند به ما کمک کند تا موفق تر باشیم، اما شکل منفی یا خودانتقادی در واقع مانع پیشرفت ما می شود.
خودگویی منفی و نگرانی در مورد آنچه دیگران می گویند می تواند انرژی مورد نیاز برای بهتر شدن را از بین ببرد.
نتایج پنج مطالعه روان‌شناختی الگوی ثابتی از رابطه منفی بین خودانتقادی و پیشرفت هدف را نشان داد:
شرکت‌کنندگان در زمانی که رتبه بالاتری در انتقاد از خود داشتند، پیشرفت کمتری را به سمت اهداف گزارش کردند.
یک رابطه مثبت بین کمال گرایی خودمحور و پیشرفت هدف نیز ایجاد شد:
وقتی انتقاد از خود کنترل شد، شرکت کنندگان به طور قابل توجهی پیشرفت هدف را گزارش کردند.
هیچ کس کامل نیست و حتی بهترین و باهوش ترین ها هم اشتباه می کنند.
به جای اینکه روی شکست ها تمرکز کنید، از آنها درس بگیرید و ادامه دهید. قلدر درونی را که دائماً شما را به صدمه زدن و نادیده گرفتن خود تشویق می کند، ساکت کنید.
بیشتر بر روی خودگویی مثبت تمرکز کنید.
تلاش آگاهانه ای را تمرین کنید یعنی باید از خودگویی های منفی خود آگاه باشید، آن کامنت های کوبنده ای که به خودتان می دهید را پیدا کنید.
بابت کارهایی را که خوب انجام می دهید از خودتان تعریف کنید.
خودت را دوست داشته باش و دستاوردهای خود را هر چقدر هم که کوچک باشد تایید کنید.
در پایان هر روز فهرستی از 5 کاری که به خوبی انجام داده اید یا به انجام آن ها افتخار می کنید، تهیه کنید.
اینها را یادداشت کنید و سپس قبل از رفتن به رختخواب آنها را برای خود بخوانید (در صورت امکان با صدای بلند).
ممکن است احساس کنید افکار منفی را از بین نمی برد، اما اگر بتوانید با این تمرینها ترازو را به سمت مثبت هدایت کنید، به حفظ انرژی شما کمک می کند.
مهربانی را با خودتان تمرین کنید.
مهربان بودن با خود به همان اندازه مهم است که با دیگران مهربان باشید.
در اینجا یک قانون وجود دارد:
چیزهایی که هرگز به عزیزان خود نمی گویید، چه از روی ملاحظه و چه از ترس اینکه ممکن است آنها را آزار دهید، به خودتان هم نگویید! چطور برای دیگران ملاحظه گر هستید که چه بگویید و چه نگویید، به خودتان که می رسد بی رحم می شوید!؟
نکته مهم : میزان رنجی که باعث می شود دیگران این چیزها را از شما بشنوند را تصور کنید و متوجه شوید که به همان اندازه به خودتان صدمه می زنید.
از مقایسه خود با دیگران دست بردارید.
همیشه کسی در کاری بهتر از شما وجود دارد یا کسانی نیز خواهند بود که به اندازه شما مهارت ندارند.
اگر تمایل دارید خودتان را با کسی مقایسه کنید که در کاری که انجام می دهد بهترین است، ممکن است در حال انجام یک بازی بازنده باشید.
ما نقش های زیادی را در طول زندگی خود بازی می کنیم که غیرممکن است در همه چیز بهتر از 7 میلیارد انسان دیگر باشیم.
این واقعیت را بپذیرید که کامل نیستید و روی “بهترین نسخه از خود بودن” تمرکز کنید.
خاستگاه منتقد درون را بشناسید
در پایان بحث خودت را دوست داشته باش به پرسشهای زیر با دقت پاسخ دهید:
انتقادهایتان شبیه به لحن مادرتان است یا پدرتان؟
آیا خواهر و برادرهایتان با شما نامهربان بوده و شما را مسخره کردند؟
آیا پدر بزرگ و مادربزرگ یا پرستاران درباره آینده شما و رفتار صحیح و درست، نظرهای قاطع و نامنعطف داشتند؟
