آیا به تراپیست حقیقت رو می گویید؟
در جلسات تراپی یا همان رواندرمانی آنلاین و حضوری آیا به تراپیست حقیقت رو می گویید؟
شاید باورش براتون سخت باشه که برخی در جلسات رواندرمانی صادقانه با تراپیست صحبت نمی کنند.
اما چرا این اتفاق می افتد؟
آیا قرار نیست که افراد با توجه به اینکه هزینه می کنند و وقت صرف می کنند، حقیقت را بگویند؟
مگر دلیل مراجعه مردم کمک به خودشان نیست؟ مگر می شود هم کمک بخواهید هم صادق نباشید؟
بله؛ امکان دارد
طی یک نظرسنجی که در سال ۲۰۱۵ توسط انجمن روانشناسی آمریکا انجام شد، ۹۳٪ از پاسخ‌دهندگان گفتند که حداقل یک بار در طول درمان دروغ گفته‌اند.
این وضعیت با آماری شاید متفاوت در جلسات رواندرمانی در ایران هم وجود دارد
چه عواملی باعث می شود افراد با تراپیست خود صادق نباشند؟
میل به دوست داشته شدن توسط درمانگر
طبیعی است که بخواهید دیگران شما را دوست داشته باشند. و درمانگر شما نیز از این قاعده مستثنی نیست.
اینکه نگران باشید اگر مشکلی را بیان می کنید رواندرمانگر حس بدی به شما پیدا کند، نباید باعث شود دروغ بگویید
بهتر است بدانید که این جز ویژگهای رواندرمانگر حرفه ای است که تعهد داده در هر صورت به شما کمک کند.
آنها از نظر اخلاقی موظفند نظرات خود را برای خودشان نگه دارند، مگر اینکه احساس کنند شما در خطر هستید یا برای دیگران خطرناک هستید.
اما اگر آشکارا با درمانگری مواجه شدید که چنین حسی را به شما انتقال می دهد، می توانید این حس تان را با او در میان بگذارید؛
و بدانید که مشکل از شما نیست، می توانید درمانگرتان را عوض کنید.
اجتناب از تجربه هیجانهای ناخوشایند
در حالی که اکثر افراد برای پرداختن به موضوعات حساس به جلسات درمانی می‌روند، صحبت کردن در مورد موضوعات خاص می‌تواند بسیار ناراحت‌کننده باشد.
بنابراین، اگرچه ممکن است کسی گمان کند که صحبت کردن در مورد اتفاقی که در دوران کودکی افتاده یا شاید سوالی که در مورد تمایلات جنسی خود دارد، مهم است، صحبت کردن در مورد این موارد ممکن است بیش از حد ناراحت‌کننده باشد.
ممکن است راحت‌تر باشید که از صحبت کردن در مورد زمانی که قربانی شده‌اید یا زمانی که با شخص دیگری بدرفتاری کرده‌اید، خودداری کنید.
صحبت کردن در مورد چنین موضوع هایی ممکن است باعث شرم، خجالت یا غم زیادی شود.
اما توصیه می کنم در ابتدا همین حس خود را که مانع از بیان می شود با تراپیست خود مطرح کنید.
ترس از اینکه درمانگر احساس بدی پیدا کند
اگر در مورد سوال آیا به تراپیست حقیقت رو می گویید؟ پاسخ تان مثبت است، همچنان توصیه می کنم این دلایل را بررسی کنید.
بعضی اوقات، افراد دروغ می‌گویند زیرا نمی‌خواهند درمانگر احساس ناراحتی کند.
گفتن چیزهایی مانند “من آن تکلیفی را که به من داده‌اید دوست ندارم” یا “من با چیزی که گفتید مخالفم” برای برخی دشوار است.
افرادی که معمولا سعی دارند دیگران را راضی نگه دارند، ممکن است در مورد بهتر شدن نیز دروغ بگویند.
به عنوان مثال، آنها ممکن است به درمانگر خود بگویند که احساس بهتری دارند تا درمانگر از اینکه درمانشان مؤثر نیست احساس بدی نداشته باشد.
اما متاسفانه این امر کل هدف درمان را تضعیف می‌کند.
ترس از قضاوت
و اما قضاوت که به شدت رایج است؛ چون ذهن عموماً درگیر آن است.
در جلسات رواندرمانی آنلاین و حضوری بارها شاهد بودیم که مراجعان نگران قضاوت شدن هستند.
این درمانگر هست که می تواند این دغدغه را با مراجعانی که نگرانی دارند مطرح کند.
رواندرمانگر و مشاور باید تشخیص دهد چه زمانی قضاوت در ذهنش شکل می‌گیرد تا بر اساس آن عمل نکند؛
تمایل تراپیست به اینکه بیش از حد به قضاوت‌های خودش اهمیت ندهد نیز مهم است.
قضاوت‌ها افکار هستند، نه واقعیت‌ها؛
اگر هر کسی به طور سفت و سخت به آنها پایبند باشد، باعث رنج روانی می‌شود.
وقتی قضاوت در توانایی درمانگر برای مشاوره مؤثر به فرد اختلال ایجاد می‌کند، مهم است که او را به یک متخصص سلامت روان بی‌طرف دیگر که می‌تواند کمک کند، ارجاع دهد.
