درباره افرادی که خودآزار هستند
درباره افرادی که خودآزار هستند چقدر شنیدید؟ آیا همه افراد خود آسیب رسان یا خودآزار با چاقو و تیغ به جان خودشان می افتند؟ آنها چه فرقی با افراد دیگر جامعه دارند که به خودشان صدمه نمی زنند؟
مرکز مشاوره شرق تهران در این مطلب می خواهد به خودآزاری یا افراد خود آسیب رسان بپردازد.
درباره خودآزاری بیشتر بدانیم
خودآزاری زمانی است که شما عمداً به خود صدمه می زنید تا احساس ناراحتی را از بین ببرید.
مردم گاهی اوقات زمانی که زندگی دشوار است به خود آسیب می زند.
اگر به خود صدمه می زنید، ممکن است با افکار و احساسات شدید زیادی دست و پنجه نرم کنید و به نظر می رسد که تنها راه برای از بین بردن این احساسات، صدمه زدن به خودتان است.
یا ممکن است احساس بی‌حسی کنید و بخواهید به خودتان صدمه بزنید تا بتوانید چیزی را احساس کنید.
خودآزاری راهی برای نشان دادن احساساتی است که درون خود دارید
خودآزاری لزوماً محدود به فعالیت‌های دردناک فیزیکی نیست. که اگر باشد، خود زنی است.
گاهی اوقات خودآزاری می‌تواند در نوشیدن زیاد الکل، رابطه جنسی پرخطر، ریسک‌های غیرمنطقی یا سوء مصرف مواد ظاهر شود.
هسته اصلی خودآزاری این است که یک فرد عمداً به هر دلیلی که ممکن است به خود آسیب برساند.
اما اینکه چرا این اتفاق می افتد و چطور باید نسبت به درمان آن اقدام کرد کلید یافتن راه های سالم تری برای مقابله با احساسات است.
چرا مردم به خود آسیب می زنند؟
زمانی که فرد احساسات غیرقابل کنترلی را تجربه می کند، به خود آسیب می زند.
گاهی اوقات، فرد فقط سعی می کند کنترلی را روی اعمال کند، زیرا از آن محروم شده است.
به عنوان مثال، کودکی که مورد آزار جنسی قرار می‌گیرد، احساس نمی‌کند که قدرتی برای جلوگیری از آزار خود دارد.
در نتیجه، ممکن است به خود ضربه بزنند یا به خود آسیب بزنند تا کنترلی بر بدن خود نشان دهند.
این یکی از دلایلی است که به خودآزاری در کودکان به عنوان شاخص احتمالی سوء استفاده جنسی از کودکان نگاه می شود.
دلایل زیادی وجود دارد که افراد ممکن است به خود آسیب برسانند.
از محیط زندگی پر تنش خانوادگی گرفته تا تجربه تجاوز و داشتن والدینی بیش از حد منتقد و حتی بی توجه به فرزندان
والدینی که خود سابقه خودزنی و آسیب رسانی دارند و یا در گذشته خود داشتند
مسائل مربوط به کنترل تکانه
برخی از افراد بیماری های روانی یا آسیب های مغزی دارند که به طور چشمگیری بر نحوه عملکرد کنترل تکانه آنها تأثیر می گذارد.
آنها ممکن است به خودشان ضربه بزنند
زیرا مانعی که بیشتر مردم دارند و به شما می‌گوید به خودتان آسیب نزنید وجود ندارد.
ممکن است فرد به قدری در هر چیزی که تجربه می کند غرق شود که مغزش فقط به او بگوید که خودزنی راه حل است.
اختلال در تنظیم هیجان
فردی که اختلال در تنظیم عاطفی را تجربه می کند ممکن است عجولانه یا تکانشی عمل کند، پرخاشگری غیرضروری نشان دهد یا واکنش های عاطفی داشته باشد که مطابق با آنچه تجربه می کند نباشد.
بی نظمی عاطفی اغلب یک نیروی محرکه در پشت رفتارهای خود ویرانگر است.
که می تواند ناشی از آسیب های مغزی، آسیب های اولیه دوران کودکی مانند غفلت و سوء استفاده، یا انواع اختلالات روانپزشکی و بیماری های روانی باشد.
افراد مبتلا به اختلالات عاطفی ممکن است احساسات را با شدت یا وضوح بیشتری احساس کنند.
آنها ممکن است فردی بسیار حساس یا فوق العاده عاطفی باشند.
به همین دلیل است که معمولا می گویند افراد خود آسیب رسان ممکن است خلاق تر و همدل تر از افراد عادی باشند.
ترومای گذشته
افرادی که ترومایی را در گذشته تجربه کرده‌اند، ممکن است برای مقابله با آشفتگی عاطفی ناشی از تروما، درگیر خودآزاری شوند.
این احساسات اغلب طاقت فرسا هستند و مدیریت آنها بدون کمک یک متخصص آموزش دیده دشوار است.
افسردگی یا اضطراب.
افسردگی می تواند ناشی از رویکرد و جهان بینی ما باشد.
روشی که ما احساسات را تجربه می کنیم و جهان را تفسیر می کنیم، می تواند ما را افسرده کند اضطراب و شدت آن هم ممکن است به طور چشمگیری احساساتی را تقویت کند که به خودآزاری دامن می زند.
هر دوی اینها وقتی همراه با منفی گرایی و اختلال در تفکر و حتی علایم مصرف مواد باشد می تواند بیشتر به خودزنی کمک کند.
در بررسی های بالینی مرکز مشاوره امین میرموسوی مشاهده شده افرادی که روحیات گوشه گیری را در کنار علایم فوق دارند، بیشتر سابقه شدید ترین علایم افسردگی و آسیب به خود را گزارش کرده اند.
به علاوه یافته های این کلینیک نشان می دهد بیشتر افراد دارای مشکلات فوق بین سن18 تا 26 سالگی را داشتند.
و این یعنی اینکه ما باید گوش به زنگ مشکلات روانشناختی در اوایل بزرگسالی باشیم
نشانه های افرادی که خودزنی می کنند
اگر می خواهید درباره افرادی که خودآزار هستند، بیشتر بدانید البته با محوریت بحث خودزنی، به ادامه مطلب و نشانه های زیر توجه کنید.
- علائم خود زنی ممکن است شامل یکی یا تعدادی از موارد زیر باشد:
- بریدگی های تازه، خراش ها، کبودی ها، جای چیزی شبیه گزش یا زخم های دیگر.
- مالش بیش از حد یک ناحیه برای ایجاد زخم.
- نگه داری اجسام تیز یا سایر وسایلی که برای خود صدمه زدن استفاده می شود.
- پوشیدن آستین بلند یا شلوار بلند برای پنهان کردن آسیب خود، حتی در هوای گرم
- گزارش های مکرر از آسیب های اتفاقی
- مشکلات در روابط با دیگران
- رفتارها و احساساتی که به سرعت تغییر می کنند و تکانشی، شدید و غیرمنتظره هستند.
- صحبت از درماندگی، ناامیدی یا بی ارزشی
مراقب این علائم هشدار اولیه باشید:
- تغییرات رفتاری ناگهانی مانند گوشه گیری، بدخلقی یا تحریک پذیر شدن.
- غمگین بودن یا افسرده بودن، گریه کردن
- تغییر در عادات غذایی یا خوابیدن.
- افزایش مصرف الکل /یا مواد مخدر.
- تغییرات ناگهانی در ظاهر، به ویژه بی توجهی به ظاهر.
- بی قراری و آشفتگی.
- واکنش بیش از حد به انتقاد یا خودانتقادی بیش از حد.
- ناتوانی در بهبودی پس از یک حادثه؛ احساس غم و اندوه مداوم و طاقت فرسا
علائم هشدار دهنده دیرهنگام
- ترک فعالیت ها و منزوی شدن و گوشه گیری بیشتر( گاهی شروع رفتارهای خودآسیب رسان با این علامت است و بعد دیگر علایم بروز می کند)
- تجربه تغییرات شخصیتی یا رفتاری رادیکال، از جمله رفتارهای خطرآفرین فزاینده یا تغییر ناگهانی در رفتار.
- انجام مقدمات پایان دادن به زندگی و بخشیدن وسایل شخصی به دیگران
- تهدید به خودکشی و صحبت آشکار در مورد مرگ
درمان رفتارهای خودآسیب رسان
در پایان بحثِ درباره افرادی که خودآزار هستند بحث درمان این افراد مساله مهم و پیچیده ای است.
از طرفی به دلیل وخامت شرایط افراد خود آسیب رسان توصیه می شود در مورد درمان خود زنی و خود آزاری به هیچ وجه سهل انگاری نکنید.
اولا فراموش نکنید آشفتگی هیجانی( بحث اختلال در هیجان و تکانشگری که در بالا به آن پرداخته شد) حتما باید کنترل شود
لذا به احتمال زیاد در گام اول نیاز به مراجعه به روانپزشک است.
دوماً برای این افراد اخبار تلخ و ناراحت کننده ای که برای دیگران پیش آمده را نخوانید و اگر فردی خود آسیب رسان در جمع شماست درباره این اخبار در حضور او بحث نکنید
گاهی افراد خود آسیب رسان از طریق گفتگو با روان درمانگر به آرامش می رسند و علایم فوق کاهش پیدا می کند.
در چنین مواقعی اگر چه کاهش فوری علایم به نظر خوشایند است اما نباید خانواده یا اطرافیان فرد بیمار را گمراه کند.
ممکن است همچنان نیاز به روانپزشک ضروری باشد.
اگر فرد خودآزار(خود آسیب رسان) عضو نوجوان یا جوان در خانواده است و مشکل او با دیگر اعضای خانواده است در کنار درمان فردی مشاوره خانواده ضروری است.
در صورت پیگیری خانواده علایم پر خطر می تواند کاهش یابد و دست کم خطر آسیب های جدی و خودکشی به طور قابل ملاحظه ای کاهش یابد.
