با خشم چطور برخورد کنیم؟

با خشم چطور برخورد کنیم؟ این سوال ذهن همه ما را مشغول می کند و پاسخ برای این موضوع بسیار زیاد است و مفصل؛

و هر روانشناسی از رویکردی به آن پاسخ گفته است.

ما هم نگاه متفاوتی به این موضوع داریم.

خشم ایجاد می شود، همه عوامل ایجاد کننده خشم را نمی توانی کنترل کنی
اجازه بده خشم و نفرت همچون یک فیلم حرکت کند و تو…
تو  یک تماشاچی بمان

سه راه مواجهه با خشم

خشم در تو برخاسته و اکنون سه امکان پاسخگویی داری
می توانی خشم را بر سر دیگری خالی کنی، اما خشم ویرانگر می شود!
و پس از مدتی ناراحتی های هیجانی به وجود می آید، چون هیچ وقت پاسخ به محرک خشم صرفا استفاده از خشونت نیست؛

دست کم شماتت می شوی که کاری دیگری نمی توانستی انجام دهی!!؟

آن موقع شک به سراغت می آید! چون سوالی منطقی بوده.
یا
می توانی خشم را در خود بریزی و به اصطلاح کوتاه بیایی و نادیده بگیری یا مرتب نشخوارش کنی
اما نتیجه اش این است که همیشه بر سر یک آتشفشان نشسته ای!
اما چرا این راه را انتخاب نمی کنی؟
تو می توانی خشم را مشاهده کنی؛ شاهد باشی که خشم هست.

هیچ کاری در موردش نکن! مگر تحلیل علت بوجود آمدن آن؛ و کمک گرفتن از کسی برای این تحلیل.
بنابراین فقط نگاهش کن!
و تعجب خواهی کرد که فقط با نگاه کردن به آن، شروع به از بین رفتن می کند، کوچک و کوچک می شود.
و این در مورد عواطف منفی صدق می کند.
پس مشاهده گر باش؛

عمل نکن!

عمل نکن، کاری نکن، هر عملی خطاست زیرا عمل همواره تحت تاثیر است.
عملی که تحت تاثیر باشد، دو ویژگیِ شدت و فراوانی دارد.
شدت و فراوانی، ویرانگر است.
و بعد ها تولید ناراحتی و حتی احساس گناه می کند.
حتی حوادث تاریخی و جنگ ها هم عاقبتی جز ناراحتی و احساس گناه نداشته.
پس کاری نکن؛
فقط “آن” را ببین؛
تو که “آن” نیستی؛
تو یک بیننده ای؛
آن عاطفه نمی تواند همیشه آنجا باقی بماند، چند دقیقه طول می کشد تا برود بالاخره می رود و وقتی برود اثری بر جا نمی گذارد.
هیچ احساس گناهی ایجاد نخواهد شد، شکی و سرزنشی بر جای نمی ماند.

انتقادی که ما را به بازنگری مجبور کند وجود نخواهد داشت، جوابی نخواهد بود که پس بدهیم،
روحمان سبک و آزاد می شود. انسانی که احساس گناه ایجاد نکند سالم است.